1

پژوهشگران علوم انسانی تعاریف مختلفی از «حریم خصوصی» ارائه کرده اند. در قرآن کریم و احادیث اهل بیت علیهم السّلام رعایت مناسبات فردی و اجتماعی بین انسان ها، سفارش شده که بخشی از آن با موضوع «حریم خصوصی» ارتباط دارد. تعریف ارائه شده از این مفهوم، جامعیت لغوی و دینی نداشته و بیشتر به زاویۀ حقوقی موضوع، نگریسته است. مأموریت این نگاشته، شناخت لغوی «حریم خصوصی» و گردآوری مفاهیم مرتبط با آن از قرآن و حدیث است. هدف این کار، تقویت نگاه دینی در تعریف «حریم خصوصی» بوده و مصادیق این مفهوم را روشن می سازد. چنین شناختی به قانونگذار در تدوین مقرّرات مبتنی بر آموزه‌های دینی کمک می کند. مقالۀ حاضر ابتدا به واژه شناسی حریم خصوصی و کاربردهای آن در فقه، حقوق و پزشکی پرداخته و سپس با شناسایی مفاهیم مرتبط در قرآن و روایات به تعریفی دینی از این مفهوم دست می یابد.

ایمان در اعتقاد و عمل انسان، نقش داشته و مسیر رفتار او را تعیین می¬کند. اینکه آیا عمل جزو ایمان است و یا شرط و لازمه¬اش، پرسشی بود که اختلاف در پاسخ به آن پیدایش فرقه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های گوناگونی مانند خوارج، معتزله و کرّامیه را رقم زد؛ اختلافی که هنوز در قالب¬های دیگری ادامه دارد. مأموریت این نوشتار، بررسی رابطۀ ایمان و عمل با تحلیل گزاره¬های قرآنی و حدیثی است. این مقاله با تأکید بر روایات کتاب «الکافی» عمل را جزو ارکان ایمان می‌شمرد.

دعای هفت هیکل یکی از متونی است که در سالیان اخیر میان مردم معروف شده است. این دعا متشکّل از فقرات هفتگانه بوده که به هر فقره، عنوان «هیکل» اطلاق می شود. این متن با عنوان «هفت هیکل» در کتاب «گنج‌های معنوی» آمده است. مرحوم کفعمی نیز در کتاب «جُنَّةُ الاَمانِ الواقيَة» معروف به «المصباح»، هفت دعا را با عنوان «الهیاکل» ذکر می کند که با متن مذکور در کتاب «گنج‌های معنوی» تفاوت زیادی دارد. وجود پرسش هایی دربارۀ اعتبار و انتساب این دعاها و ذکر خواصّ متعدّد برای آن در کنار روی‌آوری مردم به آن، ارزشگذاری این متون را ضروری می سازد. نگاشتۀ حاضر به اعتبارسنجی این دعا پرداخته و برای نخستین بار با منبع شناسی، بررسی متون مشابه و تخریج آن از منابع شیعه، آن را ارزیابی کرده است.

«تقیّه» با قیود و شرایطش حُکمی قرآنی است. یکی از اختلافات شیعه و اهل سنّت، گستره و شرایط همین حُکم است. منابع کهن و معتبر اهل سنّت، روایات بسیاری دربارۀ «تقیّه» دارد که مجموع آن می¬تواند گستره و شرایط این حکم را از دیدگاه قدمای سنّی، روشن سازد. پژوهش حاضر تلاش کرده با استخراج روایات تقیّه از منابع روایی، تفسیری و تاریخی اهل سنّت، مجموعه¬ای کامل¬تر از گذشته دربارۀ این موضوع را ارائه کند. نگاشتۀ کنونی، می¬تواند منبعی برای پردازش¬های آینده در پاسخ به شبهات تقیّه باشد. تقیّه در سیرۀ پیامبر صلّی الله علیه و آله و تقیه در کلام و کردار صحابه و تابعان، بخش¬های این نوشتار را شکل می¬دهد.

موضوع «تجرّی» در دانش های اصول، فقه، کلام، فلسفه، حقوق، تفسیر و حدیث کاربرد دارد. اظهار نظر دربارۀ این موضوع، بدون توجّه به متون قرآنی و حدیثی، گویای واقعیت نبوده و مسیر درست را روشن نمی کند. بسیاری از بحث های درگرفته پیرامون «تجرّی» مباحثات لفظی و بدون توجّه به مقصود متکلّم بوده است. نگاشتۀ کنونی با جعل دو تعبیر تجرّی بالمعنی الاعم و تجرّی بالمعنی الاخص، تلاش کرده تا جایگاه دقیق اختلافات صاحب نظران را روشن ساخته و جلو اشتباهات ناشی از عدم تفکیک بین دو حالت را بگیرد. سپس دیدگاه شیخ انصاری تبیین و مورد نقد قرار گرفته و آنگاه مباحث قرآنی و حدیثی به عنوان راهکار اصلی مسأله مطرح شده است.

شعورمندی انسان مورد اتفاق همه اندیشمندان است. شعور موجودات دیگر شامل حیوانات، نباتات و جمادات، مسأله¬ای اختلافی است. غالب فیلسوفان بر جانمندی و شعور موجودات مادون انسان تأکید دارند، اما اکثر متکلّمان وجود نوعی آگاهی و شعور به¬ویژه در نباتات و جمادات را رد می¬کنند. علمای طبیعت نیز با مطالعه رفتار موجودات، به وجود مرتبه¬ای از آگاهی در آنها معتقدند. بررسی دیدگاه¬ اندیشمندان و کاوش در حقیقت و مراتب شعور موجودات مادون انسان و تطبیق آن با قرآن و روایات به عنوان مهم¬ترین منابع آشنای با مخلوقات، بر عهدۀ این پژوهش است.

معرفة مفردات القرآن الکریم یحتاج الی معرفة مسائل اللّغة نظریّا و مهارة اللّغة عملیّا. لهذا الاساس، خطّة المادّة الدّراسیّة «مفردات القرآن بین النّظریّة و التّطبیق» یحتاج لکماله و تمامه الی جزئین کلّیین فی کلّ واحد من الجلسات الدّراسیّة الاکادمیّة؛ جزء یعلّم فیه قواعد فقه اللّغة و جزء یعلّم فیه بعض کلمات القرآنیّة المتناسبة لقواعد المطروحة، بالاخص من اجزاء 26 و 29 من القرآن الکریم. ثمّ یوظّف الدّارسین علی التّمرین و الممارسة بعد الجلسات.

زیارت¬های مأثور معصومان علیهم السّلام در ساختارهای ویژه‌ای ارائه شده است. محورهای هر یک از این ساختارها قابل شناسایی و تحلیل است. سلام و تحیّت، مدح و حمد الهی و لعن بر دشمنان، برخی از این محورهاست. یکی از ارکان متداول زیارت¬نامه¬ها در یکی از ساختارهای پرکاربرد، دعاست. ترتیب دو عنصر «سلام بر معصوم» و «دعا» در این ساختار، قابل توجّه است. در بیشتر زیارت¬ها، ابتدا «سلام به معصوم» و سپس «دعا» وجود دارد. در این چینش، مخاطب از مَزور به خدا تغییر کرده و گونه¬ای از «التفات» بلاغی را شکل می¬دهد. التفات در زیارت¬نامه¬ها به معنی همسو بودن مخاطبان و طولی بودن خطاب¬هاست. در حقیقت، زیارت¬کننده با «وسیلۀ» امام به سوی خدا رهنمون شده و درخواست خود یا نجوای خویش را مطرح می¬کند.

یکی از راه¬های احراز اعتبار حدیث و حُکم به صدور آن از معصوم، اعتماد به راویان است. برای اعتمادکردن به راوی، زمینه¬های مختلفی وجود دارد؛ یکی از آنها، توثیق بزرگان حدیثی است. هنگامی که محدّث بزرگی مانند شیخ صدوق یا شیخ طوسی، راویی را مورد اعتماد بداند، امکان اعتماد به وی از سوی دیگران هم وجود دارد. یکی دیگر از راه¬های اعتماد به روایت¬گران حدیث، بررسی رفتار نویسندگان منابع متقدّم است. هنگامی که نویسندگان بزرگ حدیثی از یک راوی، روایات بسیاری نقل کنند، نشان¬دهندۀ اعتماد به اوست. هرچند ثقات، گاهی از ضعفا، نقل روایت می¬کردند؛ ولی هیچگاه از ضعفا، نقل بسیار نکرده و آنها را به عنوان شیخ خویش قرار نمی¬دادند. نقل بسیار از ضعفا موجب جرح ثقه می¬شد. صاحب معالم از همین راه، وثاقت گروهی از راویان همچون محمّد بن سنان را احراز کرده است